Το "δοῦναι" και το "λαβεῖν" (αποχαιρετώντας μια διαφορετική πραγματικότητα...)

 Δοῦναι = Απαρέμφατο προερχόμενο από το ρήμα δίδωμι, που σημαίνει δίνω. Δίνω γιατί έχω, δίνω ολόψυχα, ειλικρινά, δίχως δεύτερη σκέψη.

Λαβεῖν = Απαρέμφατο προερχόμενο από το ρήμα λαμβάνω, που σημαίνει παίρνω. Παίρνω δίνοντας πίσω, αλλά και παίρνω δίχως να έχω τη διάθεση να ανταποδώσω. Παίρνω για να καλύψω την παρούσα ανάγκη μου ή μάλλον παίρνω γιατί δεν έχω εγώ ο ίδιος.

Η σχέση με τον εαυτό μας -και τη ζωή μας γενικότερα- έχει θεμέλιο αυτό το ζευγαράκι απαρεμφάτων. Εν αρχή, ο εαυτός σου. Όταν γεμίσεις το μυαλό σου με όμορφες σκέψεις και την ψυχή σου με θετική ενέργεια, το αποτέλεσμα θα είναι εκθαμβωτικό. Όταν αφήσεις πίσω σου τα εμπόδια που σε κρατούν δέσμιο, θα είσαι σε θέση να τρέξεις. Όταν αδειάσεις το μέσα σου από όσα δεν χρησιμεύουν πια, από όσα πάλιωσαν και κούρασαν, αφήνεις τον χώρο διαθέσιμο για να έρθει αυτό που σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Και σίγουρα θα είναι καλύτερο. Λένε πως τα σημαντικότερα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας είναι αυτά που δεν ψάξαμε, εκείνα που ήρθαν από μόνα τους στον δρόμο μας την στιγμή που έπρεπε. Σκέψου όμως.. ότι αυτά ήρθαν και βρήκαν τη θέση τους, όταν εσύ έδιωξες αυτά που έπιαναν πολύτιμο χώρο.

Έμφαση στο "δοῦναι". 

Δώσε στον εαυτό σου χώρο, ευκαιρίες, όμορφες σκέψεις, τη δύναμη για να τολμήσει να πάει ένα βήμα παραπέρα, τον χρόνο για να συμφιλιωθεί με ό,τι δεν μπορεί να αλλάξει. Και θα δεις, πως τα αποτελέσματα αυτής της επένδυσης θα τα καρπωθείς όλα εσύ. Θα λάβεις αυτό που έδωσες. 

Εν συνεχεία, η ζωή. Η κοινωνική ζωή και η προσωπική ζωή. Γεμάτη από ανθρώπους. Αγαπημένους... και μη. 

Κανόνας πρώτος και απαρέγκλιτος : οφείλεις να προσπαθείς για αυτό που θες να αποκτήσεις. Οφείλεις να κάνεις το βέλτιστο δυνατό μέχρι να το κατακτήσεις. Οφείλεις να διεκδικήσεις. Οφείλεις να δώσεις, για να πετύχεις. Ο άνθρωπος δεν παίρνει πάντα ό,τι αξίζει, μα ό,τι διαπραγματεύεται. Ό,τι διεκδικεί. 

Έμφαση στο "λαβεῖν"

Οφείλεις ,όμως, και κάτι ακόμα. Οφείλεις να σταματήσεις να δίνεις όταν συνειδητοποιήσεις πως η προσπάθειά σου δεν έχει αντίκρισμα. Πως μόνο δίνεις δίχως να λαμβάνεις πίσω τη δύναμη για να συνεχίσεις. Πως σιγά - σιγά αρχίζεις να αδειάζεις...

Οφείλεις στον εαυτό σου -και στη ζωή σου γενικότερα- να τον κρατήσεις ψηλά, να μην τον αδειάσεις, να μην τον αναλώσεις. Είναι πάντα δύσκολο να κοιτάζεις την αλήθεια και την πραγματικότητα. Ακόμη πιο δύσκολο να εναρμονίζεσαι με αυτή, μα λυτρωτικό να την κάνεις δικό σου κομμάτι...

Ο χρόνος που φεύγει, ολοστρόγγυλος με τα 2 και τα 0 του, ελκυστικός την 1η του Γενάρη και απωθητικός την 27η του Δεκέμβρη, σε άλλους πήρε και σε άλλους έδωσε. Αυτό ακριβώς θα κάνει και ο επόμενος. Θα σου πάρει αυτό που δε θα κρατήσεις γερά, αυτό που δεν θα προσέξεις, αυτό που δε θα διεκδικήσεις και ίσως σου δώσει αυτό που θα τολμήσεις να διαπραγματευτείς. Αρκεί να το διαπραγματευτείς καλά...

Οδός αναμνήσεων και ονείρων...

Λένε πως όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα δύσκολα έχεις την τάση να γυρίζεις νοερά στις όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές του παρελθόντος, στα καταφύγια που έχεις για τις μαύρες σου. Είναι εκείνα τα χρόνια που όλα ήταν λίγο πιο εύκολα, λίγο πιο δεδομένα, λίγο λιγότερο περίπλοκα. Που τα λάθη έσβηναν λες και ήταν γραμμένα με μολύβι, που άφηνες πίσω σου τις πίκρες χωρίς πολλές σκέψεις. Ήταν που είχες μία ζωή να απλώνεται μπροστά σου και αυτή σου φαινόταν απέραντη και πολλά υποσχόμενη. Και σου έδινε εκείνη την ουτοπική φόρα να τα ζήσεις όλα πολύ και να πιστεύεις πως το ίδιο εύκολα σβήνονται τα λάθη και ξεχνιούνται τα πάθη.

Πολλές φορές η αναδρομή στο παρελθόν δεν είναι ευχάριστη, αλλά αυτή τη φορά είναι κάτι σαν φάρμακο, σαν αντίδοτο σε αυτή τη δυσκολία που πλήττει την ανθρωπότητα. Ο χρόνος  μοιάζει σα να κόλλησε στην ίδια επαναλαμβανόμενη εικόνα και η ζωή έχει μπει στον πάγο. Και ένα ανοιξιάτικο βράδυ καθήμενος στο πεζούλι του παραθύρου κλείνεις τα μάτια και θυμάσαι...

... όλα αυτά τα χρόνια της δράσης, τα γεμάτα στιγμές και ανθρώπους. Άραγε ποιοι είναι οι άνθρωποι που σου έλειψαν περισσότερο αυτούς τους μήνες; Ποιες στιγμές μαζί τους σου έρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό; Πόσα γέλια μέχρι δακρύων και πόσα δάκρυα που στα σκούπιζαν με μία αγκαλιά...! Συνειδητοποιείς τελικά πως όσα ενώνουν τους ανθρώπους είναι πολύ περισσότερα και σημαντικά από εκείνα τα μικρά που τους χώριζαν. Και πως δε θα δώσεις ξανά χώρο στα μικρά και στα ασήμαντα. Κλειστά τα μάτια ακόμη και θυμάσαι....

.... όλα αυτά τα χρόνια των στόχων και των ονείρων. Ένας στόχος τελικά είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του κόσμου. Γλυκιά η κούραση όταν προσπαθείς για όσα θες να αποκτήσεις. Κι ας γκρινιάζεις πολλές φορές ότι δεν αντέχεις, ότι θα τα παρατήσεις. Τώρα καταλαβαίνεις ότι κάθε πρωί ξυπνάς για να υπηρετήσεις τον στόχο σου. Για να πας στη δουλειά σου, για να πας στη σχολή σου, για να καταφέρεις όλα όσα έχεις ονειρευτεί. Αυτό σε κρατά ζωντανό, να προσπαθείς καθημερινά να ξεπεράσεις εσένα. Συνεχίζεις να θυμάσαι...

.... όλες εκείνες τις στιγμές που έτρεχες τα καλοκαίρια ανέμελα στις θάλασσες, που έτρωγες παγωτά κάθε άνοιξη στα δρομάκια της πόλης, που κάθε φθινόπωρο πατούσες στα σκαλιά τα ξερόκλαδα που έριξε στο δρόμο σου ο Νοέμβρης...και τα πατούσες με τόση δύναμη... και όλες εκείνες τις φορές που χάζευες  χειμωνιάτικα τους δρόμους να σφύζουν από ζωή.

Και υπόσχεσαι πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα ζήσεις ξανά εκείνες τις ευτυχισμένες εικόνες του παρελθόντος , θα φέρεις κοντά σου αυτά που αγαπάς, δε θα αφήσεις καμία εκκρεμότητα και θα πραγματώσεις κάθε στόχο. Και θα κάνεις καινούργια όνειρα, πιο μεγάλα και πιο άπιαστα για να πηγαίνεις κάθε φορά ακόμη πιο ψηλά...

Για εκείνα που σου έλειψαν πολύ...

Ένα απόγευμα του Μάη σε ένα μπαλκόνι κάπου στο κέντρο της Αθήνας...με θέα δρόμους να απλώνονται μπροστά σου... λεωφόρους, στενά δρομάκια, πλατείες και πάρκα με δέντρα και πετρόχτιστα παγκάκια. Ένα απόγευμα του Μάη σε ένα μπαλκόνι με θέα τον Λυκαβηττό... και απο κάτω να απλώνονται πεζόδρομοι με πολύχρωμα τραπεζάκια και ανθρώπους χαρούμενους να πίνουν ξέγνοιαστοι καφέ.

Ένα γλυκό και ζεστό Σάββατο του Γενάρη με ζακέτα ψιλή σε μία αυλή με φίλους και αλκοόλ.  Και το επόμενο πρωί περπάτημα στον ήλιο που σπάει το κρύο του χειμώνα...  τελικά υπάρχει ώρα που η Αθήνα ξεκουράζεται... κάπου κοντά στην Κηφισίας...

Ένα βράδυ του Μάρτη, όλοι μαζί με γέλια και μουσικές. Και παιχνίδια μέχρι το ξημέρωμα... Αλλάζει η εποχή, έρχεται η άνοιξη. Όλοι μαζί χαρούμενοι.

Ξημέρωμα του Απρίλη και τα κεντρικά δρομάκια μυρίζουν τα άνθη της πορτοκαλιάς. Άνθρωποι πηγαίνουν και έρχονται. Γέλια, φωνές, κίνηση, κούραση απ το ξενύχτι. Η μέρα ανοίγει και έξω σα να μύρισε καλοκαίρι...

Ένα πρωί του Ιουνίου...μια εκδρομή. Δρόμοι, αποστάσεις, άλλες πόλεις και άλλα μέρη. Θάλασσα, άνθρωποι, η γη ανθισμένη, τα δέντρα ανθίζουν, η πλάση φωτίζεται με χρώματα. Μουσικές, φωνές, τραγούδια ... και πάλι πίσω.

Ένα βράδυ του Αυγούστου... στην παραλία. Φωτιές στην άμμο, κιθάρες, γεύσεις, νέοι άνθρωποι, νέες εμπειρίες, ξεγνοιασιά.... μία ζεστή θάλασσα και μια γλυκιά χαλάρωση...Ο κόσμος ξεκινά να γεννιέται ξανά...

Σεπτέμβριος και πάλι απ την αρχή. Φθινόπωρο, στόχοι, παρέες, συναυλίες και καπνογόνα. Συναυλίες , φωνές, μουσικές και μία χρονιά να απλώνεται πολλά υποσχόμενη...

Δεκέμβρης. Το τέλος μιας εποχής και η έναρξη μιας άλλης. Τραπέζια, φαγητά, έξοδοι, χορός, συγκεντρώσεις σε σπίτια φίλων ... Περιμένεις ότι ο νέος χρόνος θα σου δώσει απλόχερα όσα σου στέρησε αυτός που πέρασε....

Μα κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα αν εσύ δεν το διεκδικήσεις. Αν δεν διεκδικήσεις τα απογεύματα, τα χρώματα, τις θάλασσες και την ευτυχία. Έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς πως τίποτα δεν χαρίζεται απλόχερα. Έχουμε όσα προσπαθούμε να έχουμε. Κρατάμε αυτά που θέλουμε και αφήνουμε να φύγουν όσα μας έχουν αφήσει πίσω τους απο καιρό.

Αυτό το άρθρο και οι περιγραφές του είναι αφιερωμένο σε όσα σου έλειψαν πολύ. Σε όσα είχες και μπορεί να μην έχεις πια. Σε όσα θέλεις να φέρεις πίσω. Σε αυτά χωρίς τα οποία δεν μπορείς να ζήσεις. Σε όσα ήσουν , σε όσα είσαι και σε όσα θα πετύχεις στη συνέχεια.

Πάρε χρώμα απ΄τις πληγές σου ντύσου κόκκινα... 

Τα παράδοξα του Γενάρη...

Ιανουάριος : μια νέα αρχή ή μήπως μια ιστορία που παρουσιάζεται in medias res; νέα πρόσωπα και γεγονότα ή οι συνηθισμένοι ήρωες σε ένα γνώριμο παιχνίδι που ψάχνουν τη λύση της πλοκής;

Χιόνι : τα πάντα γνώριμα και σκεπασμένα απ' το χιόνι και την παγωνιά. Αυτό το κλασσικό ψύχος του Γενάρη και ο ίδιος γκρίζος ουρανός με την φορτωμένη ατμόσφαιρα. Τα πάντα σαν σταματημένα και αγκυλωμένα απ' το κρύο. Νομίζεις τα πάγωσε ο χρόνος και μένουν ακίνητα. Όλα τακτοποιημένα και στη θέση τους. Όλα ασπρόμαυρα και γκρίζα λες και τα υπόλοιπα χρώματα κρύφτηκαν με την αποχώρηση του Μάη. Κι όμως....

Ο Γενάρης από μόνος του είναι για πολλούς μια αφετηρία, μία υπόσχεση για αλλαγή, ένα βήμα παρακάτω. Για άλλους, όμως, είναι ένας συνδετικός κρίκος. Ο σύνδεσμος μεταξύ του χρόνου που έρχεται και του χρόνου που φεύγει. Το συνδετικό εκείνο σημείο μεταξύ αυτών που αφήνεις πίσω και αυτών που σε περιμένουν στις επόμενες γωνίες. Ο πρώτος μήνας του χρόνου κρύβει δύο πρόσωπα : αυτό της αρχής και αυτό της μέσης. Είναι, εξάλλου, αφιερωμένος στο θεό Ιανό , το θεό όλων των ενάρξεων και των μεταβάσεων που απεικονίζεται συχνά με δύο πρόσωπα και αποκαλείτο Janus bifrons. Συνήθως απεικονιζόταν σε σημεία διαβάσεων, όπως οι πύλες , οι θύρες και οι γέφυρες. Τα δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου, ωστόσο, δε φαίνονται μόνο στη σημασία του για τις ζωές των ανθρώπων, αλλά και στα χρώματά του. Ναι, αυτά που επιλέγουν να κρυφτούν κάθε 1η του μήνα. Κι όμως... όταν επιλέγουν να κάνουν την εμφάνισή τους, αυτές τις λίγες φορές στη διάρκεια του χειμώνα, είναι πιο έντονα και πιο βαθιά από ποτέ. Όταν ο ήλιος δύει παίρνει το κόκκινο της φωτιάς και διαλύει μεμιάς τη γκριζάδα του ουρανού. Τα δέντρα είναι φορτωμένα με το βαρύ πράσινο της εποχής και εκπέμπουν τη μυρωδιά της βροχής. Οι δρόμοι και οι λεωφόροι ντύνονται το βαθύ σκούρο μπλε του χειμωνιάτικου δειλινού, ενώ κάτι ηλιόλουστα μεσημέρια τα στενά του κέντρου βάφονται με χρώμα βυσσινί και κεραμιδί έχοντας θέα την Ακρόπολη. Και κάπως έτσι δειλά δειλά προδίδει ότι πλησιάζουμε την άνοιξη....Κι όμως...Ο Γενάρης θα αφήνει πάντα το στίγμα του στις παγωμένες βουνοκορφές. Σε εκείνες τις πετρόχtιστες πηγές που ζούνε μοναχές σκεπασμένες με μαύρα σύννεφα, γεμάτα το βάρος και την παγωνιά του χειμώνα. Στις κρύες και τρομακτικές θάλασσες που δε διασχίζονται και σ' εκείνες τις σκοτεινές νύχτες που τα τρένα φεύγουν για το κενό...

https://www.youtube.com/watch?v=TrsRIvPZMQk

 "Και μ' απάντησαν:Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι. άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς"

Το βαθύ μπλε του φθινοπώρου...

Φθινόπωρο : σημείο μεταιχμιακό και πέρασμα σε μιαν άλλη εποχή, πιο σκούρα και βαριά. Τα χρώματα του φθινοπώρου είναι γήινα και βρίσκονται ανάμεσα στο καλοκαίρι και τον χειμώνα. Τα φύλλα του είναι κίτρινα, τα δέντρα του ξύλινο καφέ, η πλάση του βαθύ πράσινο και ο ουρανός του ένα καθαρό σκούρο μπλε που σε προϊδεάζει πως όλα παίρνουν μια μορφή λίγο πιο ξεκάθαρη και αληθινή.
Ακόμη και η πόλη το φθινόπωρο αλλάζει τη μορφή της. Η ατμόσφαιρά της είναι πιο βαριά... το αεράκι της λίγο πιο δροσερό και η βροχή, που αρχίζει να έρχεται όλο και πιο κοντά, την απαλλάσσει απ' όσα την βάραιναν και την έκαναν να δείχνει τον κουρασμένο εαυτό της. Οι λεωφόροι της, πολύβουοι και γεμάτοι ζωή, καθώς δύει ο ήλιος, βάφονται με το βαθύ μπλε του φθινοπώρου που κρατά συντροφιά στους βιαστικούς περαστικούς και τους μόνιμους θαυμαστές της.

Ακόμη και οι ζωές μας, όταν μπαίνει ο Οκτώβρης, αλλάζουν όψη. Έρχεται το βαθύ μπλε της εποχής και τις βάφει με διαφορετικό -κάθε φορά- τρόπο. Το χρώμα αυτό κρύβει μέσα του αλλαγές, νέες αρχές, αποχωρισμούς, σφάλματα και μορφές που δίνουν νέα δυναμική στον χειμώνα που πλησιάζει. Οι ζωές μας είναι σαν τις μεγάλες λεωφόρους, πάντα γεμάτες ανθρώπους, περαστικές φιγούρες που νομίζουν πως ψάχνουν να βρουν τον προορισμό τους και δένονται μαζί σου μέχρι να περάσουν βιαστικά τις διαβάσεις.
Είναι κάτι σταυροδρόμια μαγεμένα που τα βλέπεις να ξεμακραίνουν... εκεί κοντά στο βαθύ μπλε του φθινοπώρου...

Να είσαι ευγνώμων...

Να είσαι ευγνώμων που καθημερινά σου δίνεται η δυνατότητα να κάνεις ένα βήμα παρακάτω, να κάνεις πραγματικότητα έναν στόχο σου, να κάνεις μια νέα αρχή και να προσπαθήσεις για κάτι διαφορετικό.
Να είσαι ευγνώμων που οι ίδιοι άνθρωποι σε στηρίζουν σε κάθε σου βήμα, είναι εκεί για να σε  παρακινούν , να σε πείθουν ότι μπορείς , είναι εκεί για να σου δίνουν θάρρος και δύναμη.
Να είσαι ευγνώμων για όσους ήρθαν και έμειναν, για όσους ήρθαν και έφυγαν, για όσους ήρθαν και κάτι σου άφησαν, για αυτούς που ήρθαν και σου τα πήραν όλα και σε ανάγκασαν να φτιάξεις καινούργια.
Να είσαι ευγνώμων για κάθε μάθημα που πήρες, για κάθε δυσκολία που αντιμετώπισες, για κάθε φορά που έδιωξες από τη ζωή σου ό,τι πια σε φόρτωνε και σε βάραινε, που μπόρεσες να ξεχωρίσεις την ουσία απ την επιφάνεια.
Να είσαι ευγνώμων που βγήκες αλώβητος από κάθε κακή επιρροή, που έμεινες βράχος στα δύσκολα, που με αξιοπρέπεια έπεσες και ξανασηκώθηκες ακόμη πιο δυνατός, που σε πόνεσε και το ξεπέρασες.
Να είσαι ευγνώμων που κάθε πρωί ξυπνάς και έχεις που να πεις μια καλημέρα, που ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις τα χρώματα, που έχεις την ευκαιρία να τραγουδήσεις και να χορέψεις όσο δυνατά θες, να ζωγραφίσεις και να πασαλείψεις τους τοίχους της ζωής σου με ό,τι χρώμα θες ...
Να είσαι ευγνώμων που περνούν οι χειμώνες και έρχονται τα καλοκαίρια, που περνούν οι βροχές και τα κρύα και έρχονται τα λουλούδια του Μάη και οι μυρωδιές του καλοκαιριού...

Αν ποτέ μου ζητούσαν να σκιτσάρω και να χρωματίσω μια εικόνα αυτή θα ήταν ένα συνηθισμένο ανοιξιάτικο μεσημέρι ηλιόλουστο σε μία απέραντη έκταση από χρυσαφένια στάχυα που απλώνονται μέχρι εκεί που φτάνει το ανθρώπινο μάτι. Και από πάνω ένας γαλαζοπράσινος ουρανός με διάσπαρτα σύννεφα. Η απόλυτη ηρεμία και γαλήνη , η απόλυτη ελευθερία κινήσεων , η απεραντοσύνη της φύσης που έρχεται και νικά τον άνθρωπο. Να είσαι ευγνώμων, λοιπόν, που μπορείς να φτιάξεις μία τέτοια εικόνα και να μπεις μέσα σε αυτή. Να είσαι ευγνώμων που μπορείς να περπατήσεις ανάμεσα στα στάχυα και να νιώσεις γαλήνιος κι ελεύθερος....

Λένε πώς κάθε Μάη τελειώνει η σεζόν και κλείνει ένας κύκλος. Μαζί με αυτό που τελειώνει έρχεται και κάτι νέο που ξεκινά...
Μετά από κάθε χειμώνα σου οφείλεις ένα ηλιόλουστο μεσημέρι και μία θερινή ραστώνη...και είναι κάτι που κάθε Μάης με τα χρώματα που κουβαλά στο προσφέρει απλόχερα.....!
Να είσαι ευγνώμων...

El fin de una época

Τέλος μιας εποχής σημαίνει πως φεύγω από έναν κύκλο που έκλεισε οριστικά  και μεταβαίνω σε κάτι καινούργιο. Τέλος μιας εποχής σημαίνει πηγαίνω παρακάτω είτε εκούσια είτε και ακούσια. Συνειδητά, ωστόσο, προχωράς. 

Η ζωή του κάθε ανθρώπου αποτελείται από κύκλους, ή αλλιώς εποχές. Ανά χρονικά διαστήματα οι εποχές αλλάζουν, διαδέχονται η μία την άλλη. Άλλες είναι πιο ευχάριστες, άλλες πιο δυσάρεστες, άλλες ευκολότερες και άλλες πιο δύσκολες. Είναι και αυτές που σε αλλάζουν σαν άνθρωπο, που νιώθεις πως οι άνθρωποι και οι συνθήκες αλλάζουν τον τρόπο σκέψης σου , τις ασχολίες σου και κατ' επέκταση τις συνήθειές σου. Και είναι και αυτές που στο τέλος τους αισθάνεσαι εσύ την ανάγκη να φύγεις από εκεί που βρίσκεσαι, να μετακινηθείς, να προχωρήσεις και να κλείσεις πίσω σου τις πόρτες οριστικά. Δεν είναι πάντα στενάχωρες ή δύσκολες, απλά συνειδητοποιείς πως έφθασε το πλήρωμα του χρόνου και η σωστή στιγμή να κατεδαφίσεις κάθε εμπόδιο, να σπάσεις τα δεσμά και να βάλεις όρια. 

Πρώτο και βασικότερο τους χαρακτηριστικό είναι πως αρχίζεις να σκέφτεσαι λίγο περισσότερο εσένα και σταδιακά λιγότερο τον κόσμο. Μαθαίνεις πια να λογοδοτείς στον εαυτό σου και όχι στους υπόλοιπους. Εσύ θα είσαι μέχρι το τέλος μαζί σου και κανείς άλλος. Προτεραιότητα είναι πια οι δικές σου ανάγκες και η δική σου ψυχολογία. Όσοι αξίζουν να είναι δίπλα σου, το κατανοούν και το στηρίζουν καθώς μεγαλώνουν και οι ίδιοι μαζί σου...

Δεύτερό τους χαρακτηριστικό είναι η αξία που παίρνει η ουσία και η αξία που χάνει η επιφάνεια. Μεγαλώνεις και μαζί σου μεγαλώνει και ο ρεαλισμός που τρέφεις αλλά και η κριτική σου ικανότητα. Ο τρόπος σκέψης και αξιολόγησης των καταστάσεων αλλάζει και βελτιώνεται καθώς οι αντοχές για ανάλωση σε τοξικές σχέσεις και στα συνεπαγόμενα γεγονότα τους όλο και λιγοστεύουν... 

 Και τέλος το πιο δύσκολο : οι υγείς ανθρώπινες σχέσεις.Έχεις την ανάγκη να κρατάς δίπλα σου ανθρώπους που στο πέρασμά τους φωτίζουν και δε λερώνουν. Αυτούς που σου δίνουν απλόχερα χώρο και όχι πιέσεις και τελεσίγραφα. Αυτούς που σέβονται τις αποφάσεις σου και σε ωθούν να τις εφαρμόσεις και να τις υλοποιήσεις. Ανθρώπους που χαίρονται με τη χαρά σου και είναι δίπλα σου όταν επιτυγχάνεις. Γιατί στη λύπη όλα είναι ευκολότερα και ο κόσμος περισσότερος. Με λίγα λόγια χρειάζεσαι χρώματα...σαν το πορτοκαλί του ήλιου όταν αυτός βουτάει στη θάλασσα... 

Ένας κύκλος κλείνει και αυτός δε γινόταν να μη συμπέφτει με τον Αύγουστο, τον τελευταίο μήνα της σεζόν. Κοίτα να πάρεις δύναμη και να κάνεις πράξη από Σεπτέμβρη όλα όσα σκέφτεσαι αυτή τη στιγμή. Και κάθε εποχή της ζωής σου να παίρνεις τα πινέλα σου και να την χρωματίζεις όπως εσύ θες...